انتشارات مهرسا

با تشکر از ویروس کرونا ، دوقلوهای کلاس سوم من برای آینده قابل پیش بینی تمام روز در خانه هستند. من قصد ندارم مدرسه را برای آنها بازآفرینی کنم.

بچه های من در حال تماشای تلویزیون ، بازی های ویدیویی و کوکی خوردن هستند. خوبه.

درباره هرچه می خواهید قضاوت کنید.

به احترام معلمان شگفت انگیز آنها ، من با حسن نیت تلاش می کنم فرزندانم کارهایی را که به خانه فرستاده شده است انجام دهند ، اما نزدیک به پر کردن آنچه که یک روز مدرسه بود نزدیک نمی شود. پس از به حداقل رساندن حداقل ، برنامه زنده ماندن و تماشای بیش از حد تلویزیون است. ما در حال خوردن کلوچه و کربوهیدرات هستیم و امیدواریم بهترین ها را داشته باشیم. ما یکدیگر را دوست داریم و سعی می کنیم دیوانه نشویم.

هنگامی که با ما تماس گرفتند که مدارس ما در حال تعطیل شدن هستند ، من می دانستم که می توانم پست های رسانه های اجتماعی را با برنامه های مدرسه در منزل و فعالیت های شگفت انگیز و کاملاً پرمشغله (برای بزرگسالان) برای کودکان مشاهده کنم.

پیش بینی های من درست بود: در هر جدول برنامه ریزی شده ، مدارس خانگی نمودارهای رنگی وجود دارد ، منابع آنلاین در مورد چگونگی هدایت کودکان از طریق یوگا و مدیتیشن ، دروس  متفاوت و ساخت کشتی های موشکی خود. والدین برای افزایش بهره وری مطالعه ، دستورالعمل ها را با تعادل غذایی مناسب به اشتراک می گذارند. بسیاری از آنها از این که در تحقق این انتظارات جدید شکست می خورند ، ابراز تاسف کرده اند.

من می خواهم به والدین و به ویژه مادران شاغل پیام بدهم ، كه به طور حتم بیشتر این مشاغل خانگی را همراه با كار از راه دور بر عهده خواهند گرفت: این وضعیت آشفته خواهد بود و مشكلی نیست.

من در آموزش كلاسهای سوم دبستان متخصص نیستم ، خصوصاً كودكانی مثل یكی از پسرانم كه نیازهای ویژه ای دارد و هر روز خدمات بی شماری را از مربیان حرفه ای با استعداد دریافت می كند تا اطمینان حاصل كند كه می تواند رشد كند. ما از آنها و معلمان پسر دیگرمان و صبر ، خرد و مهارت آنها بسیار سپاسگزاریم. ما می دانیم که این ویژگی ها را نداریم.

من همچنین یک متخصص والدین نیستم - واقعیتی که اگر با کودکان فوق العاده اما تا حدی وحشی ما ملاقات کنید ، واضح خواهد بود. اما من می دانم که ، از تجربه های دردناک اغلب دردناک ، تلاش برای تبدیل مادر شدن به یک ورزش رقابتی کاملاً ناسالم است. این یک بازی نیست که من بخواهم انجام دهم.

من و شوهرم هر دو تمام وقت کار می کنیم. مانند بسیاری از افراد دیگر ، ما در تلاش هستیم تا خانواده خود را در حین خاموش شدن سیستم Covid-19 ایمن و تغذیه کنیم ، در حالی که به طور همزمان تلاش می کنیم والدین بومر خود را متقاعد کنیم تا فاصله اجتماعی را برقرار کنند ، با دیگر عزیزان و دوستان خود تماس بگیرند و سعی نکنند وحشت کنند. حتی وقتی همه چیز در زندگی ما همانطور که باید کار می کند و با تمام امتیازاتی که ما داریم - مراقبت های بهداشتی محکم ، ثبات اقتصادی ، سفیدی - اغلب احساس خستگی می کنیم. بنابراین این بیماری همه گیر احساس می کرد که یک پل خیلی دور است. ما مجبور شدیم آن را سر و ته ببینیم: نفس کشیدن ، انگشتانمان را عبور دهیم. و خودمان را قضاوت نکنیم.

من پیش بینی هایی را از والدین دیگر شنیده ام که چگونه این بار بدون آموزش کلاس می تواند منجر به عقب افتادن بچه های من (که به یاد داشته باشید 8 ساله هستند) باشد تا دانشگاه دیگر در آینده آنها نخواهد بود. من بیزارم که به این فکر کنم که والدینی که مشغول نگرانی در مورد از دست دادن درآمد و نحوه تهیه غذا و سرپناه برای خانواده خود هستند ، چه احساسی دارند.