انتشارات مهرسا

دنیای درون ما مانند دنیای بیرونی پر از تضاد است. وظیفه ما به عنوان انسان این است که بین این تضاد‌های درونی تعادل برقرار کرده و انسان‌گونه زندگی کنیم. یکی از این صفت‌ها مهربانی است. مهربانی نقطه اوج انسانیت است. کانون مهربانی زمان و مکانی است فراتر از زمان و مکان! یعنی جایی که ما بدون کوچک‌ترین چشمداشت نیازی را از نیازمندی برطرف کنیم، بدون اینکه ذره‌ای به خودمان نگاه کنیم. در آن لحظه ما محو در انجام عملی هستیم بدون در نظر داشتن خواسته من و رفع نیاز دیگری و این همان نقطه‌ای است که زنگار سنگدلی مغلوب مهربانی درون ما شده است. پس چه خوب می‌شود اگر زنگار سنگدلی را مغلوب مهربانی‌مان کنیم. مهربانی جوهر هستی و ریشه آفرینش است. خداوند کانون همه محبت‌هاست. در تمامی سوره‌ها به جز سوره توبه دو صفت بخشندگی و مهربانی مدام تکرار شده‌اند. در کتاب آسمانی‌مان نیز به دفعات صفت مهربان‌ترین مهربانان درباره پروردگار متعال آورده شده است. این ویژگی زبان مشترک ملت‌هاست. نیازی نیست اهل کشور خاصی باشیم یا تسلط به زبان بین‌المللی داشته باشیم.

 
ما همواره در هر شرایطی مهربانی حاصل از گرفتن دستان نیازمند را درک می‌کنیم. روح ما لبخند مهربان و نگاه پرمهر را درک کرده و می‌شناسد. می‌شناسد، چون مأنوس با وجود خودمان است. این صفتی است که پروردگار در نهاد هر انسان به ودیعه گذاشته‌اند. سرچشمه این ویژگی خود پروردگار رحیم است و هر یک از ما انسان‌ها شاخه‌ای هستیم برای به بار نشستن این خصلت در اطراف‌مان. یکی از ویژگی‌های این صفت این است که باید همواره جریان داشته باشد. گویی در غیر این صورت ماهیتش دگرگون می‌شود. مهربانی نوعی زیبایی است که نیاز به جاری شدن دارد. درست مثل جریان آبی که با عبور، مناطق اطرافش را حاصلخیز می‌کند. آبی که راکد باشد به گنداب تبدیل می‌شود. مهربانی هم بر همین روال است.

مهربانی حال خودمان و دیگران را خوب می‌کند
خوشبختانه این روز‌ها گاهی ما شاهد متجلی شدن این صفت به شکل‌های متفاوت و زیبا بوده‌ایم که بازخورد زیبایی در شبکه‌های مجازی و رسانه‌ها داشته و بسیار تأثیرگذار بوده است. عکس پلیس جوانی که لباس خود را چتر کودک فال‌فروش کرده بود؛ فیلم معلم عزیز یزدی که با صرف وقتی زیاد، خواندن و نوشتن را به دنیای تاریک کودک نابینا و ناشنوا هدیه کرد؛ آموزگاری که بار کودک ناتوان در راه رفتن را روزانه به دوش کشید و...
با خواندن و مشاهده چنین اخباری حال خوشی به ما دست می‌دهد. به طور یقین رضایت خاطر بیشتری خواهیم داشت، چنانچه خودمان بازیگر اول این نقش زیبا و تأثیرگذار باشیم.

 
امروزه دامنه علم بشر از تحقیق در مورد هیچ پدیده‌ای کوتاهی نمی‌کند. در کتاب نیروی شفابخش نیکوکاری نوشته آلن کوک فوایدی که پس از تحقیقات برای نیکوکاری ذکر شده از این قرار است: ارتقای حس سلامتی، ایجاد حس نشاط و رضایت، افزایش سطح انرژی بدن، کاهش حس تنهایی و افسردگی و ناتوانی، بهبود بی‌خوابی، کاهش اسید معده اضافی، بهبود ورم مفاصل و آسم. کاهش فعالیت سرطان در بدن و...
دکتر هربرت بنسون، متخصص قلب در مورد مهربانی کردن و بالا رفتن حس اعتماد به نفس سخن گفته و تأکید بر این نکته دارد که طی این عمل بدن در ساخت مواد شیمیایی به نام اندروفین تحریک شده که این مواد شبه‌مورفین بوده و حس آرامش در ما ایجاد می‌کند. همین‌طور محققان در پی تحقیقاتی دریافته‌اند که مهربانی کردن و حس نوع دوستی باعث بالا رفتن سروتونین در بدن شده و حس شادی را دربر خواهد داشت.

مهربانی، بدون چشمداشت
وقتی مهربانی خود را به اطرافیان عرضه می‌کنیم این عمل باید بدون چشمداشت و با محبت صرف باشد. دقیقا‌ً مانند جریان آبی که مثال زدیم. آب یکنواخت از مسیر عبور می‌کند و هر چه که سر راهش قرار دارد سیراب می‌کند. ماهیت آب روان این است. مهربانی نیز دارای چنین خصلتی است. ماهیت مهر اصیل این گونه است که از درون لبریز و به اطراف سرایت می‌کند. هم باعث خشنودی صاحب خود و هم باعث نشاط و آرامش دیگران می‌شود.

در نگاهی عمیق‌تر مهربانی فراتر از حس نوع‌دوستی و یاری به نیازمندان است. برای مهربان بودن نیازی به انجام فعالیت‌هایی که در حد توان نیست نداریم، تنها کافی است کمی بیشتر با دنیای درون‌مان ارتباط داشته باشیم و بیابیم آنچه را که آشکارا در دل داریم. با خود مهربان باشیم. با گنجشکان روز‌های سرد زمستان مهربان باشیم. حتی به اندازه چند تکه نان کوچک. با رفتگر زحمتکش محله به اندازه لیوان آب خنکی در گرما مهربان باشیم. 
با طبیعت اطراف‌مان به اندازه کاشتن گیاهی برای به نمایش گذاشتن زیبایی مهربان باشیم. به خاطر بسپاریم اگر صفتی به شکوه مهربانی در وجود همگی ما هست وظیفه داریم با هدیه کردن آن به دنیای اطراف به خوبی از این سرمایه مراقبت کنیم.