انتشارات مهرسا

مغز انسان اساساً متقارن است ، از وسط تقسیم می شود: نیمکره مغزی راست ورودی حسی را از سمت چپ بدن دریافت می کند و حرکت را هدایت می کند ، در حالی که نیمکره چپ عملکردهای مربوط به سمت راست را کنترل می کند. تقارن فقط تا این حد پیش می رود. تا همین اواخر ، دانشمندان تصور می کردند که دستی (و احتمالاً عدم تقارن مغزی که زمینه ساز آن است) منحصراً انسانی است. اما مشخص شده است که معادل ها در واقع کاملاً گسترده هستند:

به عنوان مثال حدود 65 درصد از شامپانزه ها از دست راست برای انجام وظایفی استفاده می کنند و 90 درصد طوطی ها اشیا را با پای چپ برمی دارند. از نظر عملکرد ذهنی ، اولین نتیجه مطالعه شده و بهترین مستند عدم تقارن مغزی شامل زبان است. به دنبال مشاهده اینکه سکته مغزی یا آسیب دیدگی در سمت چپ مغز غالباً توانایی تکلم را مختل می کند ، با این وجود حدود 150 سال پیش پزشک پزشک - تفاوت هایی نیز وجود دارد. پاول بروکا در سالهای اخیر منطقه ای را شناسایی کرده است ، دو طرف لوب پیشانی چپ به عنوان حیاتی در گفتار مهم است که مغز نماد دو تولید است.

تقریباً یک دهه پس از جنبه های طبیعت انسان ؛ مغز چپ با کشف "ناحیه بروکا" ، "منطقی" (یا تحقیر) شناخته شد ، کارل ورنیکه متخصص مغز و اعصاب "تحلیلی" و "فکری" را بومی سازی کرد و توانایی درک کلمات در مغز راست "شهودی" را به عنوان آواتار احساسات و خلاقیت انبوهی از کتابهای مشهور ، استراتژیهای آموزشی و حتی مداخلات درمانی پس از آن ، نویدبخش تقویت تواناییها و از بین بردن بیماریهای ذهنی با بهینه سازی عملکرد در یک یا طرف دیگر قشر مغز است. واقعیت خیلی ساده نیست - و یک معاملات خوب جالب تر است. و مانند بسیاری از موارد در علوم اعصاب ، کاملاً قابل درک نیست.

قسمت دیگری از نیمکره چپ ، لوب تمپورال فوقانی: "ناحیه ورنیکه". در حالی که اندازه دو طرف مغز تقریباً برابر است ، در بیشتر افراد این قسمت های نیمکره چپ کمی بزرگتر هستند. اما مانند دستی ، اختلاف در اندازه و غلبه زبان در اقلیت معکوس می شود. برای حدود 30 درصد از چپ ها ، نیمکره راست از این نظر حاکم است. این مورد در مورد 3 درصد راست دست ها نیز صدق می کند. در یک اقلیت قابل توجه دیگر ، به نظر می رسد کنترل زبان به طور مساوی تری بین نیمکره ها توزیع شده است. کارکردهایی که در آنها نیمکره راست معمولاً غالب است مدت زمان بیشتری طول کشیده است و کمتر از تسلط بر زبان مشخص می شوند. این سمت به ویژه در جهت گیری فضایی بسیار مهم به نظر می رسد - افرادی که صدمات مغزی درستی دارند حتی در محیط های آشنا مستعد گم شدن هستند و ممکن است نتوانند نقاشی بکشند. به نظر می رسد نقش مهمی در تنظیم پرخاشگری (در حیوانات و همچنین افراد) و احساسات شدید دارد.

از دست به مغز ریشه عدم تقارن مغزی مشخص نیست ، اما ممکن است به یک مزیت تکاملی در بهره وری برسد: مکان یابی عملکرد شناختی خاص در یک منطقه فشرده در یک طرف مغز ، فضای عصبی را برای سایر عملکردها از طرف دیگر آزاد می کند ، و باعث کاهش فرکانس خطاهای انتقال دلیل آن هر چه باشد ، بارزترین نمود جانبی شدن مغز ، دست بودن است. حدود 90 درصد افراد راست دست هستند: آنها كنترل حرکات ظریف را با دست راست بسیار بهتر از دست چپ دارند و ترجیحاً از دست راست خود برای بیشتر فعالیتها استفاده می كنند. ده باقیمانده
درصد چپ دست یا دو حالته هستند.

شواهدی وجود دارد که نشان می دهد خودآگاهی و توانایی درک این نکته که زندگی ذهنی دیگران - احساسات ، نگرش ها و اعتقادات آنها - شبیه زندگی ماست نیز توسط نیمکره راست واسطه است. شوخ طبعی و ظرایف استعاره ظاهراً به سمت راست مغز نیز بستگی دارد ، در حالی که توانایی تمرکز توجه و پیروی از جهت های متوالی با چپ ارتباط دارد. تصویری جامع تر اما جانبی کردن تمام ماجرا نیست. حتی در زبان: سکته مغزی یا آسیب دیدگی در سمت راست مغز معمولاً توانایی درک جنبه های عاطفی گفتار (به عنوان مثال تفاوت بین حالت اظهارنظر ، سوال یا کنایه) را که توسط اصطلاح و اصطلاح بیان می شود ، مختل می کند. بنابراین ، برای درک کامل زبان ، به هر دو طرف مغز ، کار با هم نیاز دارد. به هر حال ، نیمکره ها واقعاً از هم جدا نیستند: ارتباط بین آنها توسط الیاف کمری ، بخشهای ماده سفید گسترده ای که از طریق آنها ترافیک ثابت پیامهای عصبی از یک طرف به آن طرف می گذرد ، امکان پذیر است. برجسته ترین آنها جسم پینه ای است ، اما مجاری کمتری کوچکتر نیز نیمکره ها را به هم متصل می کند. فراتر از مفاهیم آناتومی ناخالص ، دیدگاه ما با ظرافت فزاینده ای از جانبی شدن ، بیانگر تکامل کلی تری در درک ما از نحوه کار مغز است: در حالی که برخی از عملکردهای اساسی را می توان به طور منطقی در "ماژول ها" یا مناطق خاص (مانند قشرهای بینایی و شنوایی) ترجمه کرد. ) ، عملکردهای پیچیده تر ، مانند ظرفیت های شناختی که به طور عامیانه با نیمکره راست و چپ مرتبط هستند ، از نظر شبکه هایی که ممکن است در مناطق وسیعی از مغز گسترش یابند ، بهتر توضیح داده می شوند.

موسیقی یک مثال گویا ارائه می دهد. توانایی تولید و پاسخ به موسیقی به طور متناوب به سمت راست مغز نسبت داده می شود ، اما پردازش عناصر موسیقی مانند صدا ، سرعت و ملودی با تعدادی از مناطق درگیر می شود ، از جمله برخی از آنها در نیمکره چپ (که به نظر می رسد درك ادراک از ریتم). حتی گفته شده است که نوازندگان ماهر بیشتر از مغز چپ خود در پاسخ به موسیقی استفاده می کنند تا ساده لوح موسیقی ، و ممکن است قسمت هایی از مغز چپ نقشی اساسی در ارزیابی بعد احساسی موسیقی داشته باشد. مغز خلاق شاید اغوا کننده ترین و سرسخت ترین عقیده در مورد جانبی شدن مغز این باشد که نیمکره سمت راست جنبه خلاقیت دارد - تا حدی که "راست مغز" به نوعی خلاصه مقاله برای "خلاقیت" تبدیل شده است. اما خلاقیت همچنان پدیده ای دست نیافتنی است که در برابر توضیحات ساده مقاومت می کند. در واقع شواهدی وجود دارد که منطقه خاصی از نیمکره راست را در انواع خاصی از پیشرفت خلاقانه فعال می کند - لحظه بصیرت که در آن پاسخ یک مسئله به طور ناگهانی و بدون آگاهی آگاهانه از مراحل منجر به آنجا ظاهر می شود. به نظر می رسد ، روند حل مسئله که منجر به بینش می شود ، به یک شبکه قشری توزیع شده بیشتر بستگی دارد. علاوه بر این ، تحقیقات نشان می دهد که جلوه ای متفاوت از خلاقیت ، توانایی ساخت داستان ها ، بافتن اشیا  یا پدیده های غیرمرتبط به روایتی منسجم ، عمدتا به مغز چپ متکی است. ممکن است این باشد که خلاقیت در اصل به جای انعکاس تسلط یک نیمه کره بر دیگری ، نمایانگر نمایشی درخشان از توانایی آنها برای همکاری است. درجه جانبی بودن ظاهراً در افراد متفاوت است: عملکردهای شناختی ممکن است به شدت بین سمت چپ و راست بعضی از مغزها تقسیم شده و در دیگران توزیع بیشتری داشته باشد. اگر ، همانطور که بسیاری معتقدند ، خلاقیت به توانایی یکپارچه سازی اطلاعات بستگی دارد ، باید در شرایط اخیر ، جایی که ارتباط و تعامل بین نیمکره ها قوی تر است ، شکوفا شود. از آنجا که مغز چپ دستها به عنوان یک قاعده کمتر از راست دست جانبی است ، این می تواند مشاهده ای باشد که چپ گرایان به عنوان یک گروه تمایل به خلاقیت بیشتری دارند.