کاراته یک سوسک بود، اما نه یک سوسک معمولی.

او به هرچیزی لب نمی‌زد و توی یک خانه‌‌ی عروسکی دنجِ کپک‌زده و راحت زندگی می‌کرد...

تا اینکه مامان‌بزرگ مایر به خانه‌ی سالمندان رفت و زندگیِ قشنگ کاراته تمام شد.

صاحب‌خانه‌ی جدید با دمپایی افتاد دنبال سوسکی و خانه‌ی عروسکی‌اش را هم پرت کرد وسط آت‌آشغال‌ها.

اما سوسکیِ زبروزرنگ کوتاه‌بیا نبود.

او به‌همراه کک و شپش یک دارودسته‌ راه انداخت:

دارودسته‌ی سوسکی!

بعد هم یک‌عالمه نقشه کشیدند.

بیرون خانه، دردسر پشت دردسر جلوی پایشان سبز شد: هاپوی هپلی ناقلا، جوجه‌تیغی شکمو و موش شرور فاضلاب همه‌جا مثل سایه افتاده بودند دنبال این فسقلی‌های بانمک.

دارودسته‌ی سوسکی همیشه حرفش این بود:

«اگه کوچیک‌ها باهم متحد بشن، قوی و موفق می‌شن.»