هم‌اكنون متخصصین و صاحب‌نظران درمان سوء مصرف مواد بر این باورند كه اعتیاد یك اختلال روانی، ژنتیكی، جسمی و اجتماعی است كه بر این اساس تنوعی از درمان‌های دارویی، روانشناختی و مداخلات اجتماعی برای كنترل آن‌ در حال اجرا می‌باشد. در بین موارد مطرح شده، درمان دارویی از جایگاه ویژه‌ای برای كنترل معتادین برخوردار است. در كشور ایران از سال 1380 با برنامه‌ریزی‌های انجا‌م شده درمان نگهدارنده با متادون یكی از درمان‌های اصلی دارویی در كشور به حساب آمده به طوری كه در حال حاضر بیش از 1800 مركز درمان نگهدارنده با متادون كه حدوداً هزاران نفر را تحت پوشش قرار می‌دهند در سراسر كشور مشغول فعالیت می‌باشند و از این لحاظ درمان اعتیاد را به خود اختصاص داده‌اند. اما در رابطه با این شیوۀ درمان، یك سوال همچنان پابرجاست كه درمان طولانی مدت نگهدارنده را تحت چه شرایطی می‌توان به پایان رساند. مؤلفین كتاب حاضر به دنبال آنند كه با مرور یافته‌های جدید علمی، بدین سوال پاسخ دهند و نقطۀ خروج مشخصی را برای مداخله تعریف نمایند.